Hoe de weergoden ook hun best deden om de openingsavond van de 12e editie van Schemerstad te dwarsbomen, ze slaagden er keer op keer niet in! Vele millimeters regen daalden met tussenpozen op de performers en het publiek in de boten neer. Maar het mocht niet baten: Schemerstad Leiden bleef staan als een huis!

Het overvolle programma bestond dit jaar uit wel TIEN verschillende onderdelen. We gaan op reis, we gaan op zoek. Kom maar mee…

EEN:  Tijdens het kaarten ophalen, welkomstdrankje en het inschepen worden de bezoekers ondergedompeld in de klanken van De Bingham Boys. Naast hun gebruikelijke repertoire was ook het speciale Schemerstad thema te horen dat Willem Kievit de Jonge voor deze editie van het varende theaterfestival heeft geschreven. Schemerstad heeft een eigen geluid…

TWEE: Op een open plek aan de Rijn, omringt door hoogbouw en studentenflats, brengt Collectief DansBlok met OVER&OVER een dynamische performance. Een grillige zoektocht waarbij  elk van de dansers zich keer op keer wil losmaken van het collectief maar ook net zo keer op keer weer wordt opgeslokt door datzelfde collectief. Een aantrekkelijke dans met een heerlijke muzikale clubbeat soundtrack…

DRIE: In de beschutting van het grote Lipsius gebouw vertolkt Charles Schouten op zijn prachtige Balafoon het speciale Schemerstad thema. Als een inheemse tovenaar stuwt hij de langzaam passerende vloot verder de duistere theaterschemer in…

VIER: Net los van de Balafoonklanken wordt de vloot gespot door de draaiende lichtbundel die als een zoeklicht de omgeving verkent en tegelijkertijd een gevoel van veilige navigatie geeft. Een Vuurtoren! We zijn veilig. Toch? De betekenisvolle teksten van Anika van de Wijngaard worden meesterlijk vertolkt door de actrice Karlijn Hamer die zich als zeilmeisje een weg baant door de stormberichten en haar eigen innerlijke stormgedachten en gevoelens. Waar was ik toch ook al weer op weg naar toe? Waarom was ik eigenlijk vertrokken? Videokunstenaar Jos Agasi excelleert in zijn beelden en soundscape waarbij de zee, het dreigende weer, de dreigende wereld, de smekende handen, de overpeinzingen, de onmacht en de hoop je onderbuik inkruipen. De voorstelling Zeemoed, stuurt ons met een knoop in onze maag weer verder de wereld in. We moeten verder…

VIJF: En verder gaan we! Bij de Van Disselbrug in het Plantsoen worden we al vanuit de verte gelokt door 4 witte figuren die ons, als waren zij Sirenen, lokken. Het eerste deel van het drieluik TIJD, lijkt ons te willen laten verdwalen in de dimensie van de klok. Maar we moeten verder. Het is “maar” een schemerlampje. We varen door. Maar we willen blijven! Precies wat een goed schemerlampje moet losmaken…

ZES: Op de uiterste hoek van het Platsoen mogen we samen met actrices Stella van den Sigtenhorst en Lusanne Arts op stilteretraite. Wat een geweldige satire en zelfspiegeling brengt dit theaterduo op de planken… ik bedoel… graszoden. Met een jaloersmakende toegankelijke speelstijl plakt Firma Frictie een volle lach op ons gezicht. Als de dames hun stiltezoekende intenties met groot gemak inruilen voor hun verlangende spanning voor hun mede stilteretraite-slachtoffer Simon (niet aanwezig) is dat hilarisch. Als we even daarna de personificatie te zien krijgen van de stilteretraite-leidster herself, rollen we van het lachen van onze therapeutische zitballen… ik bedoel… bootbankjes. Terwijl we wegvaren schamen we ons een beetje over de esoterische-zoektocht-sessies van ons eigen leven…

ZEVEN: De Hapynionbrug nabij begraafplaats Groenesteeg fungeert als een poort die (weer) toegang geeft tot de stad. De twee dansers die het tweede deel van het drieluik TIJD dansen, staan als sierlijke poortwachters in hun witte gewaden op deze hoge en bijna excentrieke brug. Proberen ze ons nou te waarschuwen of sturen ze ons juist door? Maar weer moeten we door. Weer mogen we niet stoppen. Met verlangen kijken we achterom, naar wat was…

ACHT: Maar daar op een volgende brug staan er weer drie. Weer drie witte gedaanten die draaiend en tollend hun overweldigend grote schaduwen op de naastliggende eeuwenoude huizen naast de Kraaierbrug geprojecteerd zien. Alsof we de schaduwen van de tijd in hun kern treffen. Laten we nog even blijven. Laat ons nog even hier zijn! Niet door varen! Toch…

NEGEN: Toch gaan we door. We worden een heuse hoerenkast ingeloodst op het plateau aan de Nieuwe Rijn. De meestal wat verscholen werkelijkheid van de prostitutie wordt door Kraamkamerregisseur Arne Sybren Postma als ware het een etalage geëxposeerd. En dan? Dan wordt er gezongen! GE-ZONG-EN!!! Wat een stem heeft die Wiebe-Pier Cnossen. En wat is dat requiem van Mozart toch prachtig! En wat is het gaaf om deze goed uitgevoerde klassieke zang te horen als conversatie tussen deze prostitué en deze klant. En wat wordt alles lekker bij naam genoemd. En wat schuurt die rauwheid mooi met de naïef onschuldige intenties van deze man. En wat vervult Wendy Roobol haar lichtzedige therapeutische rol fantastisch. En wat is het jammer dat het is afgelopen. Bis! Bis!! Ik denk dat ik nog wel ergens een losse knoop kan vinden. Denk ik… Fucking Mozart…

TIEN: De fraai gebogen Catharinabrug golft over het water als zwierende verbinding tussen de twee oevers. Directie&Co gebruikt deze druk befietste oversteek als prachtige transparante poppenkast. In de voorstelling #FITPEOPLE zien we drie in trainingspakken gehulde levensgrote poppen die op professionele wijze worden “bestuurd” door de poppenspelers. De onderlijven zijn gezamenlijk bezit maar de ietwat groteske lichamen en hoofden worden zorgvuldig en minutieus bestuurd door de in het zwart gehulde puppeteers. En dat doen deze spelers echt fantastisch. Klaar voor de start… AF! De competitie die de “atleten”  aangaan en de weg die ze daarbij afleggen worden gestileerd in beeld gebracht. We volgen ze letterlijk van start tot finish terwijl we worden geconfronteerd met onze eigen drang om te winnen, de beste te zijn, alles “great” te willen maken. Er is geen plek voor verliezers. En het is geweldig om te zien dat op deze drukke doorgaansroute “de wereld” gewoon doordraait (fietst) terwijl de drie “atleten” hun herkenbare menselijk strijd voeren…

FINE: Organisator Frank van Leeuwen van ProKwadraat heeft samen met programmeur Erik Siebel (al zeg ik het zelf) een prachtige editie van Schemerstad gecreëerd. En de weergoden? Die hebben verloren. Dik verloren! Haha…

Volgend jaar weer!

In naschrift is te vertellen dat de weergoden zich zodanig verslagen voelde dat zij zich de tweede avond verscholen hebben gehouden in hun schaamhoekje. Een ander mooi natuurfenomeen pikte maar al te graag hun plekje in: Een prachtige volle maan met een zichtbare Jupiter ernaast begeleide de 5 overvolle vloten van rederij- en eigen boten door de prachtige Leidse Schemerstad!