Het grote nadeel van het organiseren van het prachtige varende openlucht theaterfestival Schemerstad is toch wel de beschikbaarheid van allerhande weer-apps. Vanaf begin mei al zijn er weer-apps die beweren dat ze een betrouwbaar weerbeeld kunnen geven van de situatie over een maand en ik maak daar dan ook tegen beter weten in, gretig gebruik van. Gelukkig hielden deze weer-apps zich absoluut niet aan hun lange termijn voorspellingen anders had ik dit “reisverslag” nog nadruipend van de stortregens van gisteravond moet schrijven. Maar dat het weer wel weer een belangrijke factor is in de Schemerstadbeleving staat natuurlijk als een paal boven water. En wat was het weer weer goed! En wat ziet het er dan toch altijd feestelijk uit rond de Apothekersdijk en de Boommarkt bij de ontvangst van de aanstaande toeschouwers en het vertrek van de vloten. Kom we gaan op reis…
mijn eerste halte “King Lear in een kwartier” – uitgekleed aangekleed
Altijd fijn als je een van de meest gespeelde toneelteksten in een compacte vorm mag aanschouwen. Het mooie bij deze zeer uitgeklede versie van King Lear is dat het zo mooi aangekleed is. Het is Al Dente gelukt om dit familiedrama rond macht en trouw in een compacte potpourri te presenteren. Het speelvlak aan de Nieuwe Rijn fungeert als een poppenkast. De vormgeving en de kleding droegen sterk bij aan deze kijkdoosbeleving. Met de toegankelijke teksten van Jos Nijhof neemt het jubilerende gezelschap ons gestructureerd mee door en langs het kronkelpad van emoties en intriges van dit onvergetelijke verhaal. Als je het verhaal een beetje kent, kan je beter gebruik maken van de aangeboden ironie maar ik weet ook zeker dat het gros van het publiek voor het eerst van hun leven een volledige Shakespeare hebben gezien. En dat! Dat is zo mooi aan Schemerstad.
mijn tweede halte “Cor” – natuurlijk natuurlijk
Natuurlijk moest ik even slikken toen Cor opkwam als doorgewinterde oranje supporter in een te heet gewassen tot bijna crop top verworden shirt (of was het toch die buik, die de pasvorm van dit kledingstuk zo accentueerde…). En natuurlijk werd er in het publiek met een schuin oog gekeken of je dit wel “goed” of “leuk” mocht vinden. Maar wat wist Marcel Harteveld met “zijn” Cor een mooi en vooral ook innemend personage te creëren op het prachtige plekje voor de Webster University. Omdat Cor zo heerlijk ongenuanceerd genuanceerd is, worden de schurende thema’s op een natuurlijke wijze op ons afgevuurd. Cor kan dingen zeggen die Marcel niet zou kunnen zeggen. En trouwens, Cor is ook maar gestuurd. Wat een heerlijk tempo! Wat een lekkere sfeer! En natuurlijk, wat een mooie ode van Cor aan
zijn zoontje! En daarmee een ode aan Cor zelf en daarmee een ode aan mensen waarvan we misschien denken dat ze ver van ons afstaan en daarmee een ode aan diversiteit en afkomst. En dat! Dat is zo mooi aan schemerstad.
mijn derde halte “Requiem” – bang van de angst
Welkom bij de praatgroep “De angst voorbij”. Zo begint ons muzikale verdrijvingsritueel voor de mooie Lakenhal die bijna als tempel fungeert op de achtergrond (waarom zou je een decor meenemen, als je Leiden mag gebruiken als decor…) Maar nu ik dit schrijf, ben ik al bang dat ik de naam van de praatgroep niet goed heb en dat het misschien wel “Voorbij de angst” was of misschien zelfs wel toch net iets anders… De groepsleiding van de praatgroep wil met ons een angst bevrijdend bevrijdingsritueel doorlopen maar de twee groepsleiders worden keer op keer onderbroken door hun eigen angstbeleving. Fijn dat zijzelf ook weer rust vinden in de momenten dat het Toonkunstkoor hun helende klanken over ons uitstort. En zo komen we ook weer bij de grote kracht van muziek in het algemeen en de grote kracht van Collectief Ludvik in het bijzonder. Wat is goede zang toch goed. En wat laat het publiek zich heerlijk wegsturen naar de volgende halte terwijl ze worden uitgezongen door het koor en uitgezwaaid door de groepsleiding, die ons met nadruk wijzen op de volgende groepsbijeenkomst, volgende week. Want helemaal voorbij de angst zijn we niet geraakt. En dat! Dat is zo mooi aan Schemerstad.
Mijn vierde halte “Spiergeheugen” – choreografisch opslagmedium
Als twee theaterdisciplines worden samengevoegd loert het gevaar. Waar zit je nou precies naar te kijken? Is het dans? Is het een soort van spoken word? Is die muziek begeleiding of vertelt die muziek zelf ook nog wat? Dat gevaar loert. Maar als DansBlok en KASSETT hun krachten en talenten bundelen dan krijgen we een loepzuivere en prachtige performance. Met helderheid en precisie zien en horen we twee dansers en een zangeres (of was het een verteller? En waarom wist ik nog niet dat een vertelstem kan klinken alsof iemand de hele tijd prachtig zingt…) In een fascinerende machinerie van woorden en bewegingen duiden zij een uiterst dierbaar systeem. Namelijk het onnavolgbare vermogen van het lichaam om herinneringen vast te leggen en vast te houden. En ik kan niet anders dan juichend en lovend over deze voorstelling schrijven. Mijn lichaam dicteert mijn verwondering en het enthousiasme en de ontroering die het gisteren, gedurende deze virtuoze taal- en bewegings-choreografie, heeft opgeslagen. En zo is ook de uiteindelijke verstilling en verwondering van de groep jongeren “hangend” in “hun” Blekerspark, tekenend voor deze prestatie. En dat! Dat is zo mooi aan Schemerstad.
mijn vijfde en laatste halte “Wie volgt?” – klaar voor de slacht… af
Om maar met reactie in huis te vallen: wat een heerlijke en uitbundige festivalvoorstelling! Zodra het eerste gevogelte als carnavalesk maar even luguber pretparkpersonage zijn intrede maakt, ben ik gefascineerd. Wat gebeurt hier (en wat is dit voor hypervrolijk en artificieel kutmuziekje dat ik hoor…)? En als dan met de opkomst van de tweede (al mooi aangebraden) versie en het derde, toch echt wel te well-done, braadstuk, het karikaturale vrolijkheidsdansje tot zijn hoogtepunt komt, slaat de sfeer om. Onder de sterke en expliciete klanken en woorden van Brels “Wie volgt”, lijkt de pretparkenergie een dun laagje te zijn geweest. De drie dansers weten de groteske pakken van zichzelf af te werpen. Ze ontworstelen zich aan de visueel spetterende pakken en staan daar uiteindelijk in alle kwetsbaarheid. Nu lijken de dansers zich juist van zichzelf te willen ontdoen. Ieder op hun eigen, dramatisch zeer sterke manier, vertolken zij hun bevrijding maar tevens nieuwe dwingend omhulsel, namelijk zichzelf. En terwijl de kanonnen in het Ankerpark de voortdurende slachtpartij van de mensheid accentueren, druipen de dansers bijna schaamtevol af. Maar daar hoeft Field of Wonder zich zeker niet voor te schamen. Chapeau! En dat! Dat is zo mooi aan Schemerstad.
En weet je! Ik denk dat ik vanavond gewoon weer op reis ga.
En dat! Dat is zo mooi aan Schemerstad.
Met theatrale bewondering,
Erik Siebel
Ps: Heeft u meegevaren en wilt u laten weten wat u van Schemerstad vond? Vul dan de enquête in.
Recente reacties