De cijfers liegen er niet om: ruim 20 grote rederijboten, zo’n 40 eigen boten en een aantal kano’s vormen de drijvende zitplaatsen van ongeveer 750 toeschouwers. En dan zijn de toevallige passanten, de jaarlijks door Leiden crossende fietskijkers, de verbaasde booteigenaren die niet bij de vloot horen, uit het raam hangende buurtkijkers en niet te vergeten de in zichzelf gekeerde voorbijganger die uit zijn bubbel stappend beseft wel heel erg bekeken te worden… nog niet meegeteld
Het uur rond het vertrek
Het gekrioel van bootjes, de rijen mensen voor de ticket- en de bubbelkraam, de heerlijke easy listening klanken van de Bingham Boys, de speurende blikken van bootzoekers die boegnamen hopen te vinden als Koekeroe, Cocosmacroon, Verleyding of Stille Kracht, de elkaar herkennende en toeroepende Leidse medeburgers… Dat beeld zorgt voor een weer geheel andere publieksvorming op in dit geval de Bostelbrug namelijk de studenten, toeristen en andere lokale bewoners die zich in steeds grotere getale staan af te vragen: Wat gebeurt hier?
Wat gebeurt hier?
Het is acht uur, het voelt nog heel licht aan, er is nog helemaal geen sprake van schemer. Hoofdorganisator Frank van Leeuwen probeert het 750 koppige publiek vanaf de kade te overstemmen en welkom te heten en stuurt de vijf vloten één voor één op weg naar hun eerste voorstelling. De met gekleurde vlaggen versierde boten wringen zich uit de drijvende massa om zich bij “hun” vloot aan te sluiten en in een lang lint hun theatrale reis over de Leidse waterwegen aan te vangen. Schemerstad is nu echt begonnen
Schemerstad is nu echt begonnen
Mijn vloot zet koers naar de Nieuwe Rijn terwijl tijdens deze eerste vaart de titeldrager van dit evenement zich meester van de stad maakt. Welkom schemer. Bij het vaker gebruikte plateau met het leeuwenbeeld staat de prachtige spelersgroep van Domino ons al op te wachten in hun eerste tableau. Met intense beelden, schitterende diversiteit en caleidoscopisch draaiende bewegingspatronen maken deze spelers eens te meer duidelijk dat dit podium aan hun toebehoort en dat zij keer op keer invulling weten te geven aan de uitdrukking “Own the Stage”. Met de voorstelling “Nader” nodigt Domino haar publiek uit om onderdeel te worden van de diversiteit van onze samenleving. En daar word ik blij van.
Daar word ik blij van
Mijn vloot moet als eerste de ingewikkeldste manoeuvre van de avond maken. Met een extra 180 graden draai perst de reeks boten inclusief de kano’s zich door het gangetje (een watertunnel van 70 meter) waar ondanks de alerte locatiemanagers toch een paar tegenliggers zich niet kunnen inhouden en het lint rücksichtlos doorbreken. En terwijl we het gangetje uitvaren aan de kant van het Van der Werfpark merk ik dat het in het gangetje lichter was dan daarbuiten. De duisternis neemt de overhand. We arriveren bij de Hortus waar een geprojecteerde en weerspiegelde wuivende oeverbegroeiing ons lokt. Toen ik eerder deze dag vanaf de overkant van de Singel de installatie van 9 projectieschermen voor het eerst zag, dacht ik: Is dat niet te klein? Niets bleek minder waar. Anika van de Wijngaard en Jos Agasi presenteren een klein intiem verhaal met een grootse impact. Met authentieke geluidsfragmenten van
vader en dochter gecombineerd met reconstructieve nieuwe dialogen en de sferische bijna hypnotiserende beelden trekt “Voer voor Vissen” ons naar de kern van ons bestaan: contact!
Contact!
In bewonderende stilte en terugdenkend aan onze eigen ouder-kind-gesprekken voert onze vaart zich richting Park De Put. Maar niet voordat we langs het redelijk groots opgetuigde en volledig draaiende ZomerZin festivalterrein in het Rembrandtpark zijn gevaren. Op de speelplek van Dance Company The Kitchen is de beat van het zojuist gepasseerde festival nog nadrukkelijk te horen. Toch slagen de 4 danseressen op de muziek van Jamie de Groot, tevens choreograaf, er in om alle aandacht op te eisen. We zijn getuige van een rituele vereringsdans van het licht in het algemeen en het maanlicht in het bijzonder. Dat die maan ook in het beeld van deze performance een grote en dominantie rol heeft is mooi om te zien. De dansers fungeren als priesteressen die ons met behulp van offers een behouden reis verzekeren. Ingetogen en krachtig.
Ingetogen en krachtig
Na drie voorstellingen en heel wat witte wijngebruik (want je moet blijven hydrateren met die temperaturen) zijn een aantal boten van mijn rode vloot toe aan een sanitaire stop ter hoogte van de Apothekersdijk. Als we enige tijd later allemaal klaarliggen op één van de mooiste stadse doorkijkjes van Leiden aan het uiteinde van de Hooglandskerkgracht, ontvouwd zich een poëtisch bouwwerk van grote klasse. De mooie toepasselijk muziek, de heldere tekstbehandeling en het loepzuivere spel van deze twee theaterbronacteurs nemen de toehoorders mee in de prachtige liefdesgeschiedenis van Magdalena Moons en de Spaanse legeroverste Valdez. Regisseur Bart Vieveen trekt ons met zijn eenvoudig maar doeltreffend geënsceneerde dialoog de dramatiek van de ontzetting van Leiden in.
Het was prachtig om te merken dat zijn vertaling van deze oude tekst in alexandrijnen zo pakkend is dat mijn totale vloot en de ruime hoeveelheid omstanders het woord voor woord in absolute stilte en aandacht opslokte. Het beeld van de euforisch van liefde weglopende Valdez tussen de bomenpracht van de Hooglandsekerkgracht was adembenemend. Wat een stad.
Wat een stad
Terwijl de heldere alexandrijnen nog na-echode in onze gedacht zetten wij koers naar onze laatste performance. Op het lage plateau op de hoek van de Kalvermarkt konden we genieten van de heerlijke klanken van Kingfisher Sky. Onze vloot lag dicht opeengepakt aan de voeten van de muzikanten. Het stemgeluid van Judith Rijnveld is uniek en bepalend voor deze groep. Omdat dit voor onze vloot het toetje van de avond was, kon ik mij in de mystieke Keltische klanken laten wegzinken en onze heerlijke theaterreis laten indalen. Wat is Schemerstad prachtig.
Wat is Schemerstad prachtig
En heel veel meer woorden wil ik daar niet aan vuil maken.
Recente reacties